ทุกข์กับสิ่งอุปโลกษณ์ มีอันใดควรค่าให้ทุกข์อย่างจริงจัง
หลักคิดนี้ สะท้อนถึง ในยามที่ตัวเรานั้นทุกข์ เราลองพิจารณาดูว่าแท้จริงเราทุกข์กับเรื่องอะไร ความสูญเสียหรือความไม่สมหวังต่ออะไร สิ่งเหล่านั้นมีค่าแท้จริงให้คนเรามัวเมาทุกข์ต่อสิ่งนั้น ดีหรือ?
มนุษย์เรายามมีเรี่ยวแรงแจ่มใส
มักอยู่กับความฝันความหวัง ดิ้นรนแข่งขัน ไขว่คว้า เงินทอง ฐานะ ชื่อเสียง และสารพัดเรื่อง เสน่ห์หาอัตตาปรุงแต่งมากหลาย
บรรเลงห้อมล้อมห้วงคำนึง ครอบคลุมทุกโสตประสาท
ความอยากความต้องการ นั้นวิ่งไปดั่งวงจรอิเล็กทรอนิกส์ หยุดไม่อยู่วนเวียนไม่ยั้ง
ดั่งระอุตลอดเวลาด้วย เสียงเพลงชักจูง ให้เพลิดเพลินไร้พื้นที่จิตคลุกคลีอื่นใด
นานวันครอบงำสิ้นสายตาไม่เห็นดวงจิตไม่เห็นสัมผัสไม่เห็น ความเป็นจริงที่ถ่องแท้
ตราบจนวันประสบเหตุ ล้มป่วย ตะลึงรู้ ระครอุปโลกษณ์ปิดฉากมีอยู่จริง
มนต์เพลงดับเงียบเสื่อมคลาย
เมื่อนั้นฉากแท้จริง แห่งโลกความเป็นจริงค่อยเปิดออกให้เห็น
สัมผัสหมอน กลิ่นผ้าห่ม กลิ่นแป้ง กลิ่นยา
วันคืนเริ่มนับหนึ่งวัน …สองวัน …สามวัน……สิบวัน…ร้อยวัน
ละลายมโนปรุงแต่งสิ้น จนสภาพชำระล้าง ห้วงปรุงแต่งออกไปเกลี้ยง
สู่คืนวันที่
เพียงแค่เห็น เสียงนกร้องนอกหน้าต่างกลายเป็นไพเราะ
เพียงแค่เห็นแสงแดดอ่อนนอกหน้าต่างกลายเป็นสวรรค์
เสียงและแสงแห่งสรรพสิ่ง นอกหน้าต่าง ที่ไร้แรงเดินท่องเที่ยวชม
บัดนั้นค่อยมักรู้กันว่านั่น โถ สิ่งมีค่าสิ่งงดงามที่แท้ คือสิ่งรอบตัว สิ่งเรียบง่าย และความเป็นจริง
บัดนั้นค่อยซึ้งในไมตรี บรรดาคนเคียงข้างในวันสิ้นสภาพ
บัดนั้นค่อยเข้าใจว่า รอยยิ้มแห่งห่วงใยของผู้คนชิดใกล้ และความเป็นจริงของสรรพสิ่งใกล้ตัว แมวหมานกกาแมลง นั้นงดงามแค่ไหน
บัดนั้นค่อยสำนึก ว่าวันเวลาทั้งชีวิตใช้ไปกับอะไร ย้อนไปได้ อยากจะนำจิตไปคลุกคลีดื่มด่ำกับสิ่งใดกันแน่พวังเช่นนี้ เป็นพวังที่มนุษย์หลายผู้ ได้สัมผัสในวันใกล้ลาจาก
