อย่าท้อและจงเข้าใจความเป็นจริงของจิตที่ต้องใช้เวลา
จิตของมนุษย์นั้น บางแง่มุมมีความแปลก มีความซับซ้อนเกินความเข้าใจทั่วไปอยู่บ้าง แต่นั่นคือสิ่งที่มนุษย์มากมายพยายามทำความเข้าใจกันอยู่เสมอ การทำความเข้าใจความเป็นจริงของลักษณะของจิตมนุษย์นั้น จะช่วยให้ผู้ป่วยซึมเศร้ารักษาตัวเองได้อย่างมีความเข้าใจขึ้น และเพิ่มโอกาสในการรักษาที่มีผลดีขึ้น
จิตของมนุษย์นั้น มีความละเอียดและมีความเร็ว สามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ ในหลายอย่างได้อย่างชนิดที่เจ้าของร่างกายยังไม่รู้ตัว หรือแม้แต่ไม่ได้ตั้งใจที่จะใช้สมองสั่งการซึมซับความรับรู้
ควรทราบว่า ทุกกิจวัตรประจำวัน ทุกสภาพแวดล้อมของตัวเรา และทุกประสบการณ์ชีวิตรวมถึงทุกสิ่งที่มากระทบ สัมผัสกับเรานั้น จิตของเราจะมีกระบวนการซึมซับสะสมในหลายรายละเอียดอย่างชนิดที่ ตัวเรานั้นคาดไม่ถึงและไม่ทันรู้ตัว
บางครั้ง บางสถานการณ์ จิตก่อเกิดความรัก บางครั้ง จิตก่อเกิดความ รู้สึกยึดติดในรูปแบบวิถีความเคยชินต่างๆ บางครั้งซึมซับอยู่นานจนก่อเกิดโครงสร้างอารมณ์ ความรู้สึกและลักษณะนิสัย ขึ้นมาได้
จิตบางจิตของเรา นิสัยบางอย่างของเรา ถูก การซึมซับก่อร่างสร้างขึ้นมาทีละน้อย ด้วยรายละเอียดอณูที่เล็กเกินกว่าที่เราจะทันสังเกตุเห็น และมันก็จะอาศัยวันเวลาในการสะสม กลายเป็นโครงสร้างทางจิตใจขึ้นมาได้
และบ่อยครั้งที่มนุษย์ต้องประสบปัญหา กับการที่จิตสร้างอารมณ์ นิสัย หรือความรู้สึกที่เจ้าตัวไม่พึงประสงค์ที่จะมี
บ่อยครั้งที่มนุษย์ ไม่อยากจะรู้สึกเครียด รู้สึกหวั่นไหว รู้สึกคิดมาก รู้สึกเศร้าเสียใจ ต่อการพบเจอภาวะใดๆ หรือต่อสิ่งใดๆ ที่มนุษย์ไม่ต้องการจะรู้สึกต่อสิ่งนั้นแบบนั้น
กว่าจะพบเจอและรู้ตัวว่าโครงสร้างทางจิตใจอารมณ์ความรู้สึก มันถูกสร้างขึ้นแล้วอย่างยึดติด ในตัวเรา ก็สายเกินไป เพราะมันกลายเป็นนิสัยและพฤติกรรมตอบสนองที่ ยากเปลี่ยนแปลง
มีผู้ป่วยโรคเครียดซึมเศร้า หรือผู้เจ็บป่วยทางใจ มากมายที่รู้สึกท้อ เพราะไม่ว่าจะพยายามด้วยสารพัดวิธีอะไรก็ไม่อาจปรับเปลี่ยนจิตใจตัวเองได้ ในช่วงสั้นๆ ทำให้ยิ่งพาลท้อแท้ พ่ายแพ้ชีวิต
ขอให้รับรู้เถิดว่า จิตคนนั้น คือสิ่งที่แก้ไขและเปลี่ยนแปลงได้ แต่โปรดให้เวลากับมันบ้าง
ความรัก ความยึดติด ความผูกจิตผูกใจ ต่างๆที่มนุษย์นั้นสร้างและปรุงแต่งขึ้น ยิ่งสุขใจ ยิ่งชอบใจ หรือชอบพอกับอะไร ยิ่งมีวันเวลาที่ได้สัมผัสกับสิ่งนั้นมากเท่าไหร่ จิตมนุษย์ยิ่งยึดมั่นถือมั่น รุนแรงขึ้น
ตัวเราเสพความผูกติดเหล่านั้น มามากมายฝังแน่นตั้งเท่าไหร่ กี่วันกี่เดือนกี่ปี กี่ร้อยกีพันหมื่นนาที การจะละลายปล่อยวางสิ่งเหล่านั้นย่อมต้องใช้เวลา
จิตเราค่อยๆสะสมรายละเอียดอณูเล็กน้อยเหล่านั้นเท่าใด ในยามจะชะล้างจิตใจมันก็ต้องค่อยๆสลายอณูเหล่านั้น ทีละเล็กละน้อยเช่นนั้น
