ไม่พรากจากกันวันนี้ก็พรากจากกันวันหน้า

ไม่พรากจากกันวันนี้ก็พรากจากกันวันหน้า   ความเป็นจริงอันเป็นสัจธรรมของโลกนี้นั้น ก็คือ  ชีวิตเรานั้นล้วนไม่มีสิ่งใดที่เราสามารถเอาไปได้ทั้งนั้น ยามมาเกิดเรามาเกิดคนเดียว ยามตายเราก็ต้องตายไปคนเดียวและเอาอะไรติดตัวไปไม่ได้ทั้งสิ้น ยามเผาหรือยามฝัง ร่างแหลกสลายเป็นผุยผง กลมกลืนไปกับธรรมชาติ เป็นเพียงเท่านั้น ชีวิตของคนเกิดมาหนหนึ่ง ได้พบความรัก ได้พบการอยู่ร่วม ได้เจอกับผู้คนหลายหลาก และอาจได้ครองคู่ แต่ไม่ว่าอย่างไร สุดท้ายย่อมต้องต่างคนต่างพบวันที่ตายจากกัน คนเรานั้นบางครั้งเสียใจร้องไห้คร่ำครวญ จมอยู่กับความทุกข์ยาวนานพ่ายแพ้ชีวิต ทำตัวดุจดั่งราวกับโลกนี้แตกสลาย ในใจคาดหวังอยากจะฝืนหลอกความเป็นจริง คิดว่าหากได้คู่ครองกลับมา โลกนี้จะมีความสุขนิรันดร์ จะมีสุขนิรันดร์จริงหรือ? แต่แท้จริง ในความเป็นจริงของโลกนี้  แม้ต่อให้ฝันของคุณเป็นจริง คุณได้คนรักกลับมาแล้วอย่างไรต่อ? ………………………… ………….. … ในสภาพที่กำลังอ่อนแอและโหยหาอย่างที่สุด   คงจะอิ่มเอมดูดดื่มความสุข กอดแน่นจับใจ…